चौथे पाऊल...

पुन्हा जून महिन्याचा दुसरा शनिवार. अनेक कारणांनी या दिवसाची चाहूल बऱ्याच आधी लागते. त्यातलंच एक महत्त्वाचे म्हणजे या ब्लॉग ला पूर्ण होत असणारी ४ वर्षे. या निमित्ताने  मी स्वत:लाच दिलेली एक संधी मागे वळून पाहण्याची. तशी लौकिक अर्थाने मागे वळून पाहणे मला फारसे मान्य नसले तरी. 

एखाद्या निस्रगरम्य ठिकाणी जावे, आणि सारे अवकाश फोटोत बंदिस्त करण्याच्या नादात त्यास डोळे भरून पाहणे, त्यास डोळ्यात साठवून घेणेच राहून जावे, तसेच काहीसे होऊ लागले होते माझे लिखाणाबाबत. प्रत्येक वेगळा अनुभव जगताना डोक्यात एकाच विचार "आता यास शब्दबद्ध कसे करू? लेख लिहू, गोष्ट म्हणून मांडू की कवितेच्या रुपात समोर ठेवली तर चांगली वाटेल…" 

हा सारा खेळ जगण्याचा आनंद हिरावुन घेऊ लागला. या वारीच्या प्रत्येकाच्या नशिबी कधी ना कधी हे आले असेल आणि त्या जाणीवेने लिखाणास खीळ बसली असेल. मला ती फारच आधी होत आहे तरिही. असं जगणं सतत कशात तरी बंदिस्त नाही करून घ्यायचं मला. अनुभवांना शब्दबद्ध करणे हि त्या अनुभवातून गेल्यानंतर आलेल्या समृद्धपणाचे त्याला जगापुढे मांडण्याचे एक साधन असावे. माझ्या जगण्याचे, अनुभवांचे ते माध्यम नक्कीच नसावे. जगण्याची एक आनंदमयी, समृद्ध वाट चालताना हा विचार  आला हे सोन्याहून पिवळे. 

याचा अर्थ या व्यक्त होण्याला, अनुभव जगासमोर ठेवण्याला मी कमी लेखते आहे का तर नक्कीच नाही. पण मला सध्याच्या स्थितीत हे जगणे, हे आयुष्यातील अनवट वाटेवरून चालणे इतके हवेहवेसे आहे, इतके त्याने आयुष्य व्यापून टाकले आहे की त्यापुढे इतर कोणतेच विचार मनात डोकावत नाहीत. कधी कधी जगणे सुद्धा मुरावे लागते नीट. नेमके तेच मी करू पाहते आहे. आणि त्या पायी अनुभव, जगणे, जाणिवा यांचे शब्दबद्ध होणे थोडे थांबले तरी मला चालणार आहे. 

जेमतेम १६ पोस्ट्स गेल्या वर्षभरात या ब्लॉगवर. ३ लोकसत्ता मध्ये १ कथा श्री व सौ. या मासिकात. एवढीच जमेची बाजू गात वर्षातील आणि पुढे काय हे माहित नसताना मी साजरा करत असलेला हा                                                                                   "मी…… माझे …… मला" 

चा हा चौथा वाढदिवस. आता लिखाण थांबलेले आहे याचा अर्थ ते कायम साठी तसेच गोठून जाईल असे नव्हे …. त्याने आजवर व्यक्त होण्यास केलेली मदत गौण ठरत नाही. जगणे समृध्द केले हे मी विसरत नाही  आणि म्हणूनच या ब्लॉगला लक्ष लक्ष शुभेच्छा !!!