पराधीन आहे जगती

परवा ती गेली. ती म्हणजे खरंतर नाव ही लक्षात नाहीये तिचं. बऱ्याचदा तिचा उल्लेख xxx ची बायको, xxx न्ची सून असाच होत असे. एकदाच भेटलो होतो आम्ही. पण तिचं जाणं चटका लावून गेलंय. दोन रात्री पाठ टेकली की तीच आठवते आणि डोळे भरून यायचे थांबतच नाहीत. या आधी गेल्या आठवड्यात एकदा तिने झोपेतून मध्यरात्री जागं केलं होतं. त्याचं असं झालं, की जेंव्हा आम्ही भेटलो होतो, घरी आली होती ती, मुलाच्या मुंजीचं आमंत्रण करायला. सर्वसाधारण IT वाल्या लोकाना गळ्यात ID सोबत किल्ल्या आणि RSA टोकन अडकवायची सवय असते. पण हिच्या हातात किल्ल्यांचा जुडगा होता ज्यात टोकन होतं. गेल्या आठवड्यात स्वप्नात तोच जुडगा पहिला. किल्ल्या कमी झाल्या होत्या आणि RSA टोकन नव्हतंच. जाग आली आणि तीच आठवली. काहीही स्वप्न पडतात असं म्हणत झोपी गेले पुन्हा, पण टोकन नव्हे तीच हरवून जाईल असं नव्हतं वाटलं. तिच्या आजारपणाची पण कल्पना नव्हती. आजारपण तरी कसलं... कर्करोग झालाय आणि ७/८ महिन्यात सर्व खेळ खतम. माझ्या नात्यात एक जण आहेत ज्यांना ४० वर्षांपूर्वी कर्करोग झाला होतं आणि आजही त्या निरामय आयुष्य जगत आहेत.




पहिल्या लग्नाचे उलटे पडलेले फासे, त्यानंतर आता कुठे सारं सुरळीत होतंय असं वाटत होतं आणि तीच निघून जावी? का ग आयुष्याची लढाई इतक्या पटकन हरलीस? का नाही त्या लेकरात जीव अडकला? त्याच्या नशिबी आई-बाप जवळ असण्याचं सुख नाहीच का? आणि तो तुझा सखा ज्याने प्रवाहा विरुद्ध जावून तुला साथ दिली? त्याची साथ कशी ग सोडावीशी वाटली? तुझी स्वप्न? अगं आता कुठे जगायला सुरुवात केली होतीस ना? इतक्यात कंटाळलीस?


फारशी ओळख पाळख नसतानाही तिचं असं जाणं अस्वस्थ करून गेलंय. गेल्या काही दिवसात असं अजून एकीने अस्वस्थ केलं होतं. पण तेंव्हा त्यात mix भावना होत्या. तिने आत्महत्या केली होती त्यामुळे एकीकडे वाईट वाटत होतं पण राग ही आला होतं तिचं. शेवटी रागाने मात केली आणि वाईट वाटणं थोडं कमी झालं. पण हिच्या बाबतीत असं नाहीये. हिची प्रतिमा एक लढाऊ व्यक्ती अशी होती. कदाचित वयाने थोडी लहानच होती. तिचं जाणं मला जागं करून गेलं. पुन्हा एकदा आयुष्याच्या क्षणभंगूरतेची जाणीव करून देणारं. वाटलं काय मी पुढच्या ३/४ दशकांचां नियोजन करत आहे? इथे तर क्षणाचा भरवसा नाही. अस्वथता घेरून टाकतीये. अनेकदा जवळची नात्याच्या माणसांचं जाणं ही इतका अस्वथ करत नाही.