मुखवटा ......

अनेकदा तू समोर असताना तुझा मुखवटा जाणवत राहतो मला सतत. अनेक गुणांनीयुक्त असा तो मुखवटा. आनंदी, समाधानी, राग लोभापल्याड गेलेला असा स्थितप्रज्ञ, प्रेमळ. तुझे तुला तरी कळले असेल  का कि केंव्हा, कसा चढला  मुखवटा? अनेक कविता लिहिल्यास मुखवटे आणि  चेहऱ्यांवर. तेंव्हा जाणिव होती का तुझ्या अशा मुखवटा धारण केलेल्या चेहऱ्यावर कोणी लिहिल… बोलेल ?

असा विचार येतो या मुखवट्याच्या आत एक माणूस असेल राग लोभ, चिंता द्वेष , प्रेम या सर्वसामान्य माणसांच्या भावना असलेला. हळूहळू परिस्थितीने हा मुखवटा त्यास बहाल केला असेल. फार गोंडस आहे तो यात शंकाच नाही. रोज सकाळी उठून चढवावा लागत असेल तो. अधून मधून आतल्या माणसाच्या भावना अक्राळ विक्राळ होत असतील, बाहेर पडू पहात असतील, मुखवटा फेकून देत असतील. तू मात्र पुन्हा पुन्हा तो धारण करत असशील. मग कालपरत्त्वे तो मुखवटा तुझ्या चेहेरयाचाच भाग होऊन गेला असेल. मुखवटा आता असा घट्ट चिकटून गेला असेल मूळ चेहऱ्याला . मुखवट्याचे रंग पुरते लागले असतील त्या चेहऱ्याला.  आता आतल्या माणसाचा खरा चेहरा अनेकानेक वर्षात कोणी पाहिलेला नाही, कदाचित कधीच कोणी पाहणार नाही.

अनेकदा तू जेंव्हा मला तू चिडत नाहीस, रागवत नाहीस असे सांगतोस, तेंव्हा तुझा तो मुखवटा मला वाकुल्या दाखवत हसतो माझ्यावर. म्हणतो बघ, नाही न पोहचू दिले तुला खऱ्या चेहऱ्यापर्यंत. उगीच कल्पना आहे तुझी तू त्याची सर्वात जवळची असण्याची. माझीही चिडचिड होते अशावेळी.

माझ्यापुढे अजून एक गहन प्रश्न उभा रहातो तो म्हणजे …. ह्या मुखवट्यास मुखवटा न मानता हाच एक देव माणसाचा चेहरा आहे हे मी का समजून घेत नाही. मग अशा देव माणसाला, त्याचे देवत्त्व सोडण्याचा खटाटोप मी का करावा? देव भेटल्यावर त्याला माणूस बनविण्याचा करंटेपणा मी का करावा?

हा असा करंटेपणा ठरेल कि तुला मुखवटा उतरवायला मदत करून मोकळा श्वास घेऊ देणे हे माझे कर्तव्य ठरेल?