पुन्हा एकदा मुंबईत बॉम्बस्फोट...... कधी थांबणार आहे हे सारे? एका वर्ल्ड ट्रेड नंतर अमेरिकेवर पुन्हा कोणी हल्ला चढवलेला नाही..मात्र आपण रोज मृत्यूच्या छायेत वावरतो आहोत? वर्ल्ड ट्रेड सेंटर वरचा हल्ला अमेरिकेच्या जिव्हारी लागतो आणि ते त्याचा पुरेपूर बदला ही घेतात. अगदी आपल्या मित्रदेशात जाऊन त्याना कल्पना न देता कारवाई करतत. अमेरिकेचं एक बरं आहे, त्याच्यासाठी त्यांच्या हितापेक्षा बाकी काही महत्वाचं नाही. आपलं तसं नाही ना?....आपल्याला आपली सॉफ्ट टार्गेट ही प्रतिमा जपायची आहे, आपल्या राजकारण्यांचं हित आपल्याला जपायचं आहे.
कोणत्याच हल्ल्यानंतर आपण पेटून उठत नाही, ताज हॉटेलवरील नाही, रेलवेतले बॉम्बस्फोट नाहीत, अगदी संसद भावनावरील हल्लादेखील नाही. डी-गँगशी असलेले संबंध ना राजकारण्यांच्या आड येतात ना तथाकथित सेलेब्रेटिजच्या. या सार्यांची बंधिलकी फक्त स्वार्थ आणि पैसा या दोनच गोष्टींशी. देशप्रेम हा १५ ऑगस्ट आणि २६ जानेवारीला भाषणं देण्याचा विषय उरलाय फक्त. तो आपलं जीवनमुल्य असावा असं कोणालाच वाटत नाही. ज्याना तसा वाटतं त्यांच्या मताला काही किंमत नाही. आपली सहन करण्याची क्षमता तरी किती? रोजच्या जीवनात आरे ला कारे असा आपला समाज अशा वेळी मात्र सहानशीलतेच्या कळस गाठतो. का? कशासाठी? कितीक दिवस? याची उत्तरे द्यायला संसदेत बसणारे आपले महान नेते बांधील समजत नाहीत. देशविक्रीच्या मोठ्या कामात ते सारे व्यस्त आहेत. किती दिवस आपण त्याच्यावर विसंबून राहणार यासाठी.
क्रांतीची गरज आहे या देशाला.....पण सर्वात आधी पेटून उठणार्‍या रक्ताची गरज आहे. ना की मेणबत्त्या घेऊन मोर्चे काढण्याची. लोकपाल, भ्रष्टाचार याविरुद्ध सरकार विरुद्ध लढण्यापेक्षाही महत्वाचं आहे, सरकारला जागं करणं, दहशतवादाविरुद्ध लढा देण्यासाठी, दहशतवादाविरुद्ध एक पाऊल असं उचललं गेलं पाहिजे की पुन्हा आपल्याकडे बघण्याची कोणाची हिंमत न व्हावी. काय फायदा आहे आपण सॉफ्ट राहण्याचा? कोणाचं हित साधतो आहोत आपण यातून? पुढे याचा जेंव्हा इतिहास सांगितला जाईल; तेंव्हा आपली पुढची पिढी आपल्याला विचारेल "की इतकं सारं होत असताना तुम्ही काय करत होतात?" काही उत्तर नसेल आपल्याकडे तेंव्हा....आत्ताच एक अपडेट पहिलं मी-
सौदा यही पे होता है हिन्दोस्तान का.... संसद भवन में आग लगा देनी चाहिए, सौदा यही पे होता है हिन्दोस्तान का
कोणत्याच हल्ल्यानंतर आपण पेटून उठत नाही, ताज हॉटेलवरील नाही, रेलवेतले बॉम्बस्फोट नाहीत, अगदी संसद भावनावरील हल्लादेखील नाही. डी-गँगशी असलेले संबंध ना राजकारण्यांच्या आड येतात ना तथाकथित सेलेब्रेटिजच्या. या सार्यांची बंधिलकी फक्त स्वार्थ आणि पैसा या दोनच गोष्टींशी. देशप्रेम हा १५ ऑगस्ट आणि २६ जानेवारीला भाषणं देण्याचा विषय उरलाय फक्त. तो आपलं जीवनमुल्य असावा असं कोणालाच वाटत नाही. ज्याना तसा वाटतं त्यांच्या मताला काही किंमत नाही. आपली सहन करण्याची क्षमता तरी किती? रोजच्या जीवनात आरे ला कारे असा आपला समाज अशा वेळी मात्र सहानशीलतेच्या कळस गाठतो. का? कशासाठी? कितीक दिवस? याची उत्तरे द्यायला संसदेत बसणारे आपले महान नेते बांधील समजत नाहीत. देशविक्रीच्या मोठ्या कामात ते सारे व्यस्त आहेत. किती दिवस आपण त्याच्यावर विसंबून राहणार यासाठी.
क्रांतीची गरज आहे या देशाला.....पण सर्वात आधी पेटून उठणार्‍या रक्ताची गरज आहे. ना की मेणबत्त्या घेऊन मोर्चे काढण्याची. लोकपाल, भ्रष्टाचार याविरुद्ध सरकार विरुद्ध लढण्यापेक्षाही महत्वाचं आहे, सरकारला जागं करणं, दहशतवादाविरुद्ध लढा देण्यासाठी, दहशतवादाविरुद्ध एक पाऊल असं उचललं गेलं पाहिजे की पुन्हा आपल्याकडे बघण्याची कोणाची हिंमत न व्हावी. काय फायदा आहे आपण सॉफ्ट राहण्याचा? कोणाचं हित साधतो आहोत आपण यातून? पुढे याचा जेंव्हा इतिहास सांगितला जाईल; तेंव्हा आपली पुढची पिढी आपल्याला विचारेल "की इतकं सारं होत असताना तुम्ही काय करत होतात?" काही उत्तर नसेल आपल्याकडे तेंव्हा....आत्ताच एक अपडेट पहिलं मी-
सौदा यही पे होता है हिन्दोस्तान का.... संसद भवन में आग लगा देनी चाहिए, सौदा यही पे होता है हिन्दोस्तान का
No comments:
Post a Comment
हा शब्दपट कसा वाटला, मला जरूर कळवा. आपल्या प्रतिक्रियाच मला लिहिते ठेवतील. या आपल्या प्रतिक्रियेबद्दल मनापासून आभार!