फिरून फिरून भोपळे चौकात ........

"बरेच दिवसांनी आजारी पडले आणि २/३ दिवस सक्तीची विश्रांती मिळाली. अगदी चहा आणि जेवण सुद्धा रूम मध्ये येत होतं. पण खरंतर या विश्रांतीत काही मजा नसते."

"घ्या, आयतं मिळालं ते कुठेच गेलं! आणि म्हणे त्यात काही मजा नाही" 

"तसं नाही रे! आधीच तुम्ही तुमच्या आजाराने त्रस्त असता, आराम, आयतं चहा-पाणी यांचं जरासुद्धा कौतुक वाटू नये इतके. पण अशी सुट्टी इतर वेळी मिळत नाही ना!  माझ्या सर्व सुट्ट्या दरवर्षी जवळपास संपतात. कारणं काय असतात सुट्ट्यांची......लेकीचे आजारपण, सण समारंभ, जवळच्या नात्यातील एखादे कार्य किंवा एखादी ट्रीप यासाठी. यातला एकही दिवस खरंतर विश्रांती मिळत नाही, झालीच तर दगदगच होते. पण सुट्ट्या मात्र अशाच संपून जातात. अरे, फेसबुक वर जेंव्हा हे अपडेट टाकलं तर काय मजेशीर कमेंट्स होत्या, पण एकानेही "लवकर बरी हो" म्हटलं नाही. कोणालाच कसं वाटत नाही मी पण आजारी पडू शकते म्हणून?"

"अहो कीर्तनकार! ह्याला म्हणतात नमनाला घडाभर तेल... अगं बाई, तू आजारपणाबद्दल बोलत  होतीस ना, मग? कुठून कुठे पोहोचलीस?"

"हो खरंच! असं होतं कधीकधी, कुठून कुठे पोहोचतो ना बोलता बोलता आपण"

"आपण नव्हे आssपण! आणि "भरकटतो" असं म्हणायचय का तुला? (दोन "आपण" मधील फरक लक्षात येतोय ना?)

"हो हो तेच ते शाब्दिक फाटे फोडू नकोस रे!  तर त्या ट्रिप्स. फक्त आपले आपण जावे, तर आपण इन मीन ३ माणसे, करून करून काय मजा करणार. त्यापेक्षा केसरी, सचिन ह्यांच्या बरोबर जावे. धमाल येते. पण इतकी पळापळ करवतात, आज इथे, उद्या इथे, आणि वर सारखं हे खा, ते खा. दमवून टाकतात नुसतं."

"याचा आणि आजारपणाचा काय संबंध?"

"नाही. तेच सांगत होते मी."

"दरवेळेस आपल्यातला कोणी आजारी पडलं, की जाते विचारपूस करायला, काही मदत करू का विचारत. तुला सांगते, आजकाल मला एक महान शोध लागलाय."

"न्यूटन नंतर तूच! आता तो कोणता?"

"हाच की "मी काही मदत करू का? हा या जगातला सर्वात मूर्ख प्रश्न आहे."

"मग झालंच की, "तुझ्या त्या पुस्तकाची पहिली कथा तुझीच, नाव काय तुझ्या त्या पुस्तकाचे? अरे हो "मूर्खांच्या नंदनवनात" (इतरांच्या माहितीसाठी- कोणा अतीच मूर्ख व्यक्तीशी गाठ पडली असता त्याचे वर्णन मी घरी "मूर्खांच्या नंदनवनात- व्यक्तीचित्र नं ** असे करते)

"मला हीच कमेंट अपेक्षित होती तुझ्याकडून, असू देत आहेच मी मूर्ख. आणि ते बरेच वर्षांपूर्वीच सिद्ध झालंय. मुद्दा तो नाहीये"

" मग कोणता आहे, "फिरून फिरून भोपळे चौकात"

"अरे, काय कमाल आहे!  माझ्या बरोबर राहून बघ किती बदल झालाय तुझ्यात, वाक्यावाक्याला म्हणी सुविचार यांची पाखरणी. यालाच  म्हणतात ना  "ढवळ्या शेजारी बांधला पवळा,......  असो"

"असं करत जाऊयात का आपण. दरवर्षी असा एक आठवडा विश्रांती आठवडा म्हणून जाहीर करत जाऊयात एक तुझा, एक माझा. लेकीला काय मनात येईल तेंव्हा विश्रांती मिळतेच.... म्हणजे अजून तरी. जेंव्हा माझा विश्रांती-आठवडा असेल तेंव्हा घराची सारी व्यवस्था तू पहायचीस, मला आयतं चहा, नाश्ता, जेवण मिळायला हवा, तो तू बनव, बाहेरून मागव मी काही म्हणणार नाही. मी किचन मध्ये पाय टाकणार नाही. जमेल तेवढी पुस्तके वाचून काढणार. जुने सिनेमे पाहणार, संगीत कानात साठवून ठेवणार,  फोनवर गप्पा मारणार.  घराबाहेर पडणार नाही. हवे तर एखाद्या मैत्रीणीला घरीच बोलावेन गप्पा मारायला.  कोणतेही काम या काळात " तू घरीच आहेस ना मग एवढे करून टाक" म्हणत माझ्या मागे गोड बोलून लावायचे नाही. मी करणार नाही. मित्रांना ह्या काळात कोणत्याही छोट्या-मोठ्या पार्टी साठी घरी बोलवायचे नाही, आणि घरी पार्टी आरेंज केली तर कसे पैसे वाचतील हे मला पटवायचा प्रयत्न ही  करायचा नाही"

"ह्याच साऱ्या अटी-शर्ती माझ्या "विश्रांती-सप्ताहालाही  लागू असतील नाही?"

"तशी तुला अशा विश्रांतीची खरंच गरज आहे का?" तुझ्या मनासारखी ती तू अधून मधून घेतच असतोस की, चहा, नाश्त्याच्या फर्माईशी तर नेहमीच सुरु असतात."

"नाही नाही, आपण कधी नव्हे ते आपल्याच शब्दात पकडल्या गेल्या आहात, आता जे ठरलंय तेच होईल. दरवर्षी एक "विश्रांती-सप्ताह" नक्की होणार. आत्ताच तुझा झालाय, माझा कधी ते विचार करून सांगतो."