मागे वळून पाहताना .......

परवा एका मित्राशी फोनवर बोलताना तो म्हणाला " बरेच दिवस काही लिहिलं नाहीयेस, एकपण नवीन पोस्ट नाही ब्लॉगवर तुझी". आणि एकदम चमकून मी विचारलं, "तू इतक्या नियमित माझा ब्लॉग वाचतोस?" माझ्या लक्षातच आलं नव्हतं की असे किती जण आपला ब्लॉग वाचत असतील, जरी त्यांनी काही प्रतिक्रिया नाही दिल्या तरी. तसा हा ब्लॉग मी सुरु करून बरीच वर्षे झाली आहेत पण खऱ्या अर्थाने मी मनातलं यावर उतरवायला सुरुवात केली ती मागच्यावर्षी. जूनच्या दुसऱ्या शनिवारी झालेल्या एका परीक्षेनंतरचा निवांत वीकेंड....आणि मी लिहिती झाले. अनेकदा मी म्हणते तसे हे शब्दांचे खेळ. छोट्याशा मनोगताला भलीमोठी शब्दांची आरास. उद्या जूनचा दुसरा शनिवार, माझ्या टीममधील एकीची उद्या तीच परीक्षा आहे, तिला शुभेच्छा दिल्या आणि मला आठवले की खऱ्या अर्थाने येत्या रविवारी आपला ब्लॉग ही एक वर्षाचा होईल.

या एक वर्षात, या ब्लॉगने मला व्यक्त व्हायला मदत केली. मी नेहमी म्हणते की आजूबाजूला अनेक जण, अनेक नातेवाईक, मित्र मंडळी जरी असली तरी प्रत्येक वेळी ते सर्व "माझिया जातीचा" या सदरात मोडतातच असे नाही, त्यामुळे तो शोध तसा कायमच असतो. पण हा ब्लॉग माझी मनातलं काही सहज मांडायची गरज पूर्ण करतो. तशा अर्थाने ही माझी डायरीच.......कोणालाही वाचायची परवानगी असलेली. त्यामुळे सुरुवातीला तो कोणी वाचतो की नाही याची मी फारशी दखल घेत नसे. पण नंतर लक्षात आले की माझ्या ओळखीतले अनेक जण तो वाचतात. प्रतिक्रिया पण देतात. कधी प्रत्यक्ष भेटीत, किंवा फोनवर आवर्जून तसं सांगतात ही.  अशा प्रतिक्रिया तुमचा उत्साह वाढवतात हे मात्र खरं. असा हा,  माझे, मला" असलेल्या ब्लॉगने संवादाचा ही सेतू बांधायला सुरुवात केली. 

संवाद संपला की नाती संपतात, म्हणूनच मला जापायचा आहे हा सेतू, हे नातं. संवाद संपला की सारे जगणेच रुक्ष कोरडे होवून जाते. म्हणूनच "आपुला हा संवाद आपणाशी" असाच चालू राहो.